Ωραίο πράγμα η τακτική και η αποθέωσή της σ’ αυτό το EURO, αλλά όταν δεν συνοδεύεται από τίποτα άλλο, αποτελεί θέαμα που αντέχεται μόνο από ισοβίτες και οδηγεί τους υπόλοιπους στα ψυχοφάρμακα.
Πολλοί θα βρεθούν να αποθεώσουν τους μάστορες της τακτικής, προπονηταράδες που δίνουν το τέμπο της φετινής διοργάνωσης. Μάγκας ο ένας, μάγος ο άλλος, στρατηγός ο τρίτος. Το τι όνομα θα βάλει κανείς δίπλα σε κάθε χαρακτηρισμό είναι παντελώς τυχαίο. Σχεδόν τόσο τυχαίο, όσο και ποιες ομάδες θα παίρνουν κάθε φορά τα εισιτήρια για την επόμενη φάση.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Όπως για παράδειγμα ο ιδιαίτερα συμπαθής στους περισσότερους Φερνάντο Σάντος, που σήμερα έχει αποκτήσει στάτους ημίθεου μετά την πρόκριση της Πορτογαλίας επί της Κροατίας, σε ένα ματς που αν υπήρχε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη θα έπρεπε να επιφέρει τον αποκλεισμό και των δύο ομάδων με την κατηγορία του βιασμού του αθλήματος και ταυτόχρονα να απαγορευθεί δια νόμου η παραμικρή αναφορά σε αυτό τα επόμενα χρόνια.
Θα μου πεις, «τι λες ρε μεγάλε; Πρώτη φορά βλέπεις τέτοιο ματς»; Όχι βέβαια, είναι η απάντηση. Με τη μόνη διαφορά να έγκειται στο γεγονός πως όσα έχουμε δει μέχρι τώρα μαρτυρούν μια ιδιαίτερα ανησυχητική στροφή σε έναν υπέρμετρο ποδοσφαιρικό ρεαλισμό που απειλεί να γίνει καθεστώς. Που κάποιοι υποπτεύονται ότι σε τεράστιο βαθμό σηματοδοτεί το προς τα πού θα κινηθεί το άθλημα τα επόμενα χρόνια κι έρχεται να αφαιρέσει τα στοιχεία που το κάνουν ελκυστικό.
Η πρώτη φάση του EURO συνοδεύτηκε από τον τραγικό μέσον όρο των 1,92 γκολ ανά αγώνα, τον χαμηλότερο που έχει σημειωθεί από το 1992. Η συνέχεια με τα ματς των «16» αποδείχθηκε χειρότερη. Σε τρία παιχνίδια –εκ των οποίων τα δύο πήγαν στην παράταση- δηλαδή σε 330 αγωνιστικά λεπτά, είδαμε 3 (ναι ρε γ@μώ το στανιό μου, τρία) γκολ… Τουλάχιστον το ένα ήταν του Σακίρι…
Τι άλλο είδαμε; Κουρασμένους παιχταράδες να περιφέρονται στο γήπεδο και να θυμίζουν ελάχιστα εκείνους που όλη τη χρονιά τράβαγαν κουπί στους συλλόγους τους και τα βλέμματα του κόσμου. Και σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, έχει εκλείψει και το στοιχείο της ατομικής έκπληξης. Το να ανακαλύψει κάποιος ένα φυντάνι, έναν ποδοσφαιριστή την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε κι έλαμψε ξαφνικά σε αυτή τη διοργάνωση, κάνοντάς την τη δική του.
Στο ίδιο πλαίσιο και οι ομάδες. Αφόρητα βαρετές, δίχως καινοτομίες και νέες ιδέες. Σαν να αποδέχονται πως το τελευταίο κόλπο επιθετικού ποδοσφαίρου που σκαρφίστηκε κάποιος ήταν εκείνο το καταραμένο «τίκι-τάκα» που από πολλούς λοιδορήθηκε και τώρα η απουσία του οδηγεί στην κατάθλιψη και τα ψυχοφάρμακα.
Η κόπωση με τα δεκάδες ματς μέσα στη σεζόν, το μαξιλαράκι ασφαλείας που δημιουργεί η πρόκριση των τρίτων των ομίλων και η απουσία πραγματικών ηγετών (όχι απλά καλών παικτών, αλλά ανθρώπων που βάσει προσωπικότητας θα διεκδικήσουν το απρόβλεπτο) δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο, όχι μόνο για τους ίδιους τους παίκτες αλλά και για τους θεατές που αν βρίσκονταν σε θέατρο εύκολα θα κατέφευγαν στο «τα λεφτά μας πίσω».
Αυτό το EURO είναι μια απογοήτευση. Εκτός κι αν είσαι ισοβίτης σε φυλακή, με άπλετο ελεύθερο χρόνο και άλλες έννοιες να σου τρώνε το μυαλό. Για όσους είχαν την ελπίδα πως θα έβρισκαν έναν ωραίο τρόπο να περάσουν τα βράδια τους, αποδείχθηκε βασανιστήριο. Μπορούμε να πούμε πολλά, λοιπόν, για τους τεχνικούς υψηλού επιπέδου που κοουτσάρουν εξαιρετικά ποδοσφαιριστές δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ και παίρνουν τα αποτελέσματα που θέλουν. Μπορούμε… Όπως επίσης μπορούμε απλά να παραδεχτούμε πως ετούτη η διοργάνωση εξελίσσεται σε μια μικρή τραγωδία που παίζει αύριο-μεθαύριο να αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Εκτός κι αν γίνει της κακομοίρας από εδώ κι εμπρός...
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
